کد مطلب:46250 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:29

گنجینه پرسمان » قرآن

آيا از آيه كريمه و نفخت فيه من روحي استفاده نمي شود كه خداوند روح است؟ و اينكه انسان در دنيا گرفتار عصيان و آلودگي مي شود آيا موجب نمي شود كه روح خدا تيره گردد؟

درست است كه از آيه «و نفخت فيه من روحي» استفاده مي شود كه خداوند از روح خود در او دميده است ولي مقصود اين نيست كه خداوند روح است و بخشي از روح خود را در ديگري قرار داده بلكه مقصود اين است كه روح را كه از موجودات و مخلوقات الهي است در كالبد بي جاني پديد مي آورد في المثل اگر شما بگوئيد من كتاب خودم را به ديگري دادم آيا معنايش اين است كه شما كتاب هستيد و بخشي از وجودتان را بدگيري داديد؟! هرگز چنين نيست بلكه مقصود اين است از روحي كه آفريده من است در او دميدم. از سوي ديگر انسان كه موجودي مختار و انتخابگر آفريده شده مي تواند راه سعادت را طي كند و يا راه شقاوت را در پيش گيرد پس اگر منحرف شود هر چند با اراده و خواست تشريعي خداوند مخالف ورزيده و برخلاف هدفي كه خداوند براي او در نظر گرفته (قرب الهي) پيش مي رود و نيز هر چند خود را به انحطاط كشانده ولي چنين نيست كه نقصي و كمبودي در ذات اقدس الهي پديد آيد همچنانكه اگر راه صحيح را طي كند نفعي و سودي عائد ذات احديت نمي شود چرا كه او غني بالذات است و ذات مقدس او هيچ گاه ازناحيه آفريده ي خويش اثر نمي پذيرد.
بنابراين اگر انسان گناه كند و راه خطا را در پيش گيرد به تعبير قرآن بخود ظلم و ستم كرده است (و من يتعد حدود الله فقد ظلم نفسه).

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ16ـ